De rol van de buren
De acht naaste buren waren verplicht hulp te bieden bij een sterfgeval. Rond 1800 had iedere stad of dorp een wet op de burendiensten. Wie zich onttrok aan die plicht kon op een boete rekenen. De buren moesten o.a. de buurt vertellen wie er was overleden. "Ik maak bekent, dat 't leven is ten ent". Verder moesten ze de doden naar het graf dragen en het begrafenismaal verzorgen.
De begraafplaats en rol van de staat
Vroeger was het gebruikelijk de dode in doeken gewikkeld te begraven. Aan het dode lichaam werd weinig aandacht geschonken. Het lichaam was niet meer van belang, het ging om de ziel. De rijken werden in de kerk begraven en de armen rondom de kerk of in een gemeenschappelijk graf. In de 19e eeuw begon men zich zorgen te maken dat de doden ziekten zouden kunnen overbrengen. Daarom werd rond 1830 het begraven in de kerk verboden en werden de begraafplaatsen aangelegd buiten de bebouwde kom en vanaf nu kreeg iedere dode een eigen kuil. Pas in 1866 werd in de wet op de lijkbezorging het gebruik van een lijkkist vereist. Maar in de jongste wet is die bepaling weer geschrapt. Zodoende mag er nu weer begraven worden in doeken. In 1914 wordt het eerste crematorium gebouwd in Velzen. De as van de eerste crematie werd bewaard in een gouden urn, zo beweerde één van de aanwezigen. Pas rond 1950 werd de wet op de lijkbezorging aangepast en kwamen er meer crematoria. De as werd bewaard in urnen van allerlei vorm, later werden er strooivelden aangelegd en nu is het plaatsen van een urn in een speciale muur op het kerkhof in zwang.
Van burenhulp tot beroepshulp
Langzamerhand was de burenhulp niet meer verplicht en kon men gebruik maken van personen die beroepshalve die taak overnamen. Het begon met de aanspreker in een speciaal zwart kostuum. De eerste begrafenisverenigingen kwamen hier uit voort.
In 2015 vierde de algemene begrafenisvereniging Sint Barbara / De Laatste Eer uit Warmenhuizen zijn 85 jarig bestaan. Nog steeds een vereniging zonder winst oogmerk. Voor een klein bedrag per jaar verzorgen ze de uitvaart of crematie. De leden krijgen een geldelijke tegemoetkoming om de financiële pijn wat dragelijker te maken.
Vertroosting: niemand kan zonder troost. Dit is nog niet opgepikt door de commercie. Troost neemt pijn en verdriet serieus. Commercie kan niets met verdriet en pijn. Vertroosting is kostbaar, omdat het leed erkent. Troosten is gewoon naast een ander staan. Of de arm om de ander slaan. Of de hand vasthouden, ook als die trilt. Troost begint met het verlies, de schuld, het onbegrip, reëel te nemen. Geen antwoorden geven, ook niet op de vraag van het waarom. Troosten is iemand zelf het antwoord laten vinden. Niemand heeft een antwoord klaar.
Geen antwoord, wel hulp: Wilt u informatie, of wilt u zich aanmelden bij de Algemene Begrafenisvereniging Sint Barbara / De Laatste Eer, leest u dan verder op deze site voor alle informatie en voor de aanmelding. Uiteraard kunt u voor vragen en aanmelding ook één van de bestuursleden raadplegen.
Met dank voor uw aandacht,
Nico Jonker, voorzitter
Carina Tesselaar, secretaris
Robin Tesselaar, penningmeester